HRONIČNI PELVIČNI BOL

HRONIČNI PELVIČNI BOL

Bolni sindrom, koji se označava kao hronični pelvični bol, je relativno česta pojava u ženskoj populaciji. Definiše se kao bol u donjem delu trbuha i krstima koji traje više od 6 meseci. Može nastati kao posleđica različitih oboljenja genital­nih organa, ali je isto tako prateća pojava brojnih urinarnih, intestinalnih, neuroloških i koštanih obolenja.

Mora se međutim naglasiti da se kod izvesnog broja pacijentkinja ne može utvrditi postojanje organskog uzroka tegoba. Bol se tada smatra idiopatskim, ili se, ako se posumnja u njegovo postojanje, povezuje sa psihičkim stanjem osobe.

Ginekološka patologija. Uzroci hroničnog pelvičnog bola su po pravilu obolenja materice i adneksa. Tegobe se najčešće sreću kod urođenih anomalija uterusa, kao što su to, npr. jednoroga materica (uterus unicornis), dvoroga materica (uterus bicornis) i nerazvijena materica (uterus hypoplastics). Zatim, hronični bol je čest pratilac retrovezije, cervikalne stenoze, adenomioze, mioma, karcinoma (i endometrijuma i grlića). Nastaje i u slučajevima postojanja priraslica u kavumu, a uzrok može biti i intrauterusni uložak. Sa strane adneksa bol izazivaju hronična zapaljen-ja jajovoda i jajnika, dobroćudni i zloćudni adneksalni tumori, parametritis, endometrioza, kao i prirashce u maloj karlici.

Dijagnoza hroničnog pelvičnog bola nije nimalo laka. Najpre treba utvrditi postojanje organskog uzroka. Neophodno je uzeti iscrpne podatke o tome kako je bol nastao i kakve su nje­gove karakteristike. Zatim se radi detaljan klinički pregled, koji se upotpunjava ultrazvukom, kol-poskopijom i citologijom, a po potrebi i histero-salpingografijom (HSG), histeroskopijom i laparoskopijom. U nejasnim slučajevima potreb­no je konsultovati lekare drugih specijalnosti, pre svega urologe, gastroenterologe, reumatologe, neurologe i ortopede.

Terapija se sastoji u delovanju na uzrok, naravno, ako je on utvrđen. U principu terapijske mere mogu biti konzervativne ih operativne. Pri tome se vodi računa o starosti pacijentkinje, o njenoj porodičnoj situaciji i eventualnoj želji za rađanjem, a sa druge strane o rasprostranjenosti i karakteru oboljenja. Kod postojanja idiopatskog hroničnog pelvičnog bola lečenje se sastoji od davanja analgetika i fizikalne terapije, najbolje u okviru banjskog lečenja. U težim slučajevima se obavlja operacija presecanja senzitivnih nervnih puteva, koja je u ginekološkoj praksi poznata kao presakralna neurektomija.

Kao što je ranije rečeno, postoje situacije gde se ne može otkriti organski uzrok bola, a ni tegobe se ne mogu klasifikovati u idiopatske. Kao jedina realna pretpostavka.se mora uzeti da se radi o psihičkom poremećaju. U tim delikatnim slučaje­vima, koji se javljaju sa vremena na vreme, treba koristiti pomoć psihijatra.

Ekstragenitalna patologija. Pozatno je da hronični bol u maloj karlici može biti pratilac bro­jnih ekstragenitalnih obolenja. Pomenimo dugo­trajne boleve kod divertikuhtisa, hroničnog apen-dicitisa i urolitijaze. Lečenje u takvim slučajevima sprovode lekari odgovarajuće specijalnosti.