Bronhitisi i pneumonije kod beba
Bronhitisi i pneumonije kod beba odlikuju se u odnosu na iste bolesti kod adultnih pacijenata često eksplozivnim nastankom i progresijom. Uzrok ovome je hipoimunost novorođenčadi, manji poprečni presek di- sajnih puteva kod beba (koji lako postaju opstruirani sekretom ili spaz- mom), kao i nesposobnost dece da kašljem evakuišu sputum sa infektivnim uzročnicima. Tokom toplijih meseci dominiraju bakterijske infekcije, a tokom hladne sezone virusi. Svejedno, i virusne pneumonije se obavezno lece antibioticima, kao profilaktičkom merom od razvijanja sekundarne bakterijske superinfekcije.
Deca sa bronhitisom simpleks forme imaju pooštreno disanje često sasvim neznatno različito u odnosu na fiziološko bronhijalno disanje. Ako se pronađu promenjivi difuzni inspiratorni i ekspiratorni pukoti, lekar je siguran da postoji intenzivna upalna bronhijalna sekrecija. Kod unilateralnih nalaza i kada postoje tahipneja, adinamija, uporni kašalj, hiperpireksija – treba odmah posumnjati na pneumoniju.
I razvijena forma simpleks bronhitisa i pneumonija leče se isto: antibioticima, uz ekspektoranse, antipiretike i, eventualno, lekove za druge prateće simptome (dijareja, mučnina, nosna opstrukcija…). Razlika je u dužini lečenja – jer se bronhitis skoro po pravilu povlači u roku od oko sedam dana, dok se pneumonija obavezno leči antibioticima 10 do 14 dana. Antibiotska terapija je često empirijska, jer se kod dečjih pneumonija često ne može dobiti sputum za analizu. Antibiotici se ne moraju nužno davati parenteralno – osim kod najmanje dece i kada postoje mučnina i povraćanje koji onemogućavaju peroralnu terapiju.
Radiografija pluća uglavnom nije potrebna – osim ako je dijagnostičar u nedoumici, jer izostaje jasan auskultatorni nalaz, a postoji aspekt pneu- monijskog pacijenta. Ne sme se zaboraviti da kod beba pneumonija može da teče i bez povišene temperature, kao i da bebe mogu da pokazuju skoro potpuno normalno ponašanje (normalno uzimanje hrane, bez adinamije). Prepoznavanje upale donjih respiratornih puteva kod ovakvih pacijenata neretko je svedeno samo na čujno disanje i šištanje.
Kod većine malih pacijenata nije neophodna hospitalizacija, osim ako se ne radi o neonatusu, o deci sa socioekonomskim uslovima koji ne obe
ćavaju adekvatnu kućnu terapiju i o tJect sa pratećim oboljenjima koja bitno umanjuju imunitet.
