Antifosfolipidni sindrom (klinička slika i dijagnoza)

Antifosfolipidni sindrom (AFS) se karakteriše venskim ili arterijskim trombo- zama, ponovljenim spontanim pobača­jima i trombocitopenijom, uz nalaz antifos- folipidnih antitela (klase IgM i IgG) u se­rumu obolelih. Ovaj sindrom može biti prateća manifestacija sistemskih bolesti vezivnog tkiva (u 20-30%), kao i raznih drugih autoimunskih, infektivnih i malig­nih bolesti, kada je u pitanju sekundarni AFS.

Klinička slika

Klinički, najčešće dolazi do trombo- za površnih ili dubokuh vena donjih eks­tremiteta, ali mogu biti zahvaćene ve­ne retine, plućne, hepatične, renalne ve­ne i donja šuplja vena. Od arterijskih krv­nih sudova tromboze najčešće zahvata- ju cerebralne arterije (slika c.v.i), arteri­je retine, koronarne (slika infarkta mio- karda), hepatične, splenične, mezente- rijalne, renalne arterije. Najurgentnija sta­nja su: sindrom plućne hipertenzije, in­farkt miokarda, cerebrovaskularni insult, Budd-Chiarijev sindrom, infarkti retine, osteonekroza glave femura. Sindrom širo­ko rasprostranjenih tromboza u vitalnim organima naziva se katastrofični AFS, sa mortalitetom od 70%.

Laboratorijski nalazi

1.  Pojava lažno pozitivnih seroloških te­stova na lues (VDRL).
2.  Pojava lupus antikoagulansa, što ot­kriva produženo vreme testova koa­gulacije koji su zavisni od fosfolipida: APTT, RVTT, KCT.
3.  Pozitivni testovi za određivanje anti- kardiolipinskih antitela (klase IgM i IgG), koji su visoko senzitivni.

Za dijagnozu antifosfolipidnog sindroma bolesnik mora da ima bar jednu od glav­nih kliničkih manifestacija i jednu vrstu antifosfolipidnih antitela.