Maligni tumori dvanaestopalačnog creva
Kako se manifestuju maligni tumori dvanaestopalačnog creva?
- u početnim stadijumima bolesti, pacijenti nemaju nikakve simptome, ali kako bolest napreduje, oko 90% pacijenata razvija neki od simptoma i znakova
- mučnina, povraćanje i znaci crevne opstrukcije se često javljaju
- moguća je pojava bolova u trbuhu, u epigastrijumu, nespecičnog karaktera koji mogu da zrače u ledja
- bolovi su česti nakon jela, liče na čir duodenuma, ali ne reaguju na lekove
- ukoliko dodje do krvarenja tumora, moguća je pojava melene (crna, katranasta stolica, poput taloga od kafe)
- razvija se anemija (lupanje srca, bledilo lica, malaksalost, ubrzano zamaranje i nepodnošenje napora)
- moguće je napipati tumorsku masu, kod zapostavljenih slučajeva
- takodje, može se napipati uvećana i bolno osetljiva žučna kesa
- retko, dolazi do perforacije crevnog zida sa izlivanjem crevnog sadržaja u trbušnu duplju i pojavom peritonitisa i sepse
- moguća je pojava žute prebojenosti kože i sluzokoža (ukoliko dodje do opstrukcije žučnih kanalića)
Kako se postavlja dijagnoza malignih tumora duodenuma?
Anamneza sa kliničkom slikom i objektivnm pregledom je dovoljna da se posumnja na ove procese, ali se moraju načiniti dopunska ispitivanja.
Laboratorijske analize mogu da pokažu anemiju, hiperbilirubinemiju, kao i povećanje karcioembrionskog antigena.
Nativni redgenski snimak trbuha može da pokaže crevnu opstrukciju.
Snimanje uz pomoć barijumskog kontrasta je veoma komforno za pacijenta, ali nije visoko specifično.
Endokospki pregled je naročito koristan (duodenoskoija koja podrazumeva snimanje unutrašnjosti creva posebno sondom sa kamerom) i ovom prilikom se uzima biopsija tkiva za histopatološku analizu.
Skener (kompjuterizovana tomografija) je veoma korisna.
Definitivna dijagnoza se postavlja samo na osnovu histopatološkog nalaza uzorka dobijenog nakon operativnog lečenja, ili biopsije.
Kako se leče maligni tumori dvanaestopalačnog creva?
Standardni pristup obuhvata Viplovu intervenciju (resekcija duodenuma u pankreasa) i nakon ove intervencije preživljavanje je znatno povećano, ali i pored svega iznosi, na petogodišnjem nivou samo oko 30%,
Adjuvantna terapija nije u standardnom protokolu, ali pojedini centru oridniraju zračnu terapiju postoperativno, kao i odredjene hemioterapijske agense.
Nakon operacije potrebne su redovne kontrole.